Grodkowska pastorałka

Dzieciątko  Boże do nas  przybyło.
Wszystkich grodkowian rozweseliło;
nawet  zwaśnieni się pogodzili –
śnieżnym opłatkiem się podzielili.

Kłócić się w święta wprost nie wypada!
Uścisnął sąsiad „wroga” sąsiada
i zaśpiewali o dzieciąteczku,
co spać musiało w szopie w żłóbeczku.

Z każdego domu kolęda płynie,
(z pięknego śpiewu wszak Grodków słynie,
zwłaszcza kolędy głośno się śpiewa),
boskiemu dziecku serce rozgrzewa.

Ono się  cieszy, uśmiechem darzy;
weseli młodzi, szczęśliwi starzy!
Miłość i zgoda w mieście  panuje,
a dzieciąteczko rączką dziękuje!

Ref.
Hej, hej, pastorałka nasza,
wszelkie mroki w nas rozprasza
w ten świąteczny, piękny czas.
Wspólny śpiew połączył nas!

Cz.II

1. O  języku wody

Żywa istota  wszakże dobrze wie,

kiedy brak wody, żyje się źle.

Jej symbol chemiczny to H2O,

że ma swój język, wie mało kto.

 

Gdy pieści kamienie w strumykach gór,

miłosnym szeptom wiatr daje wtór.

Od czasu do czasu głośniejszy dźwięk.

Godowych pstrągów ogrania lęk,

że woda w potoku już blisko dna,

czy tarło szybko skończyć się da!

 

A na równinie rozleje się w staw.

Nocą  szepcze, mgłą wzdycha wśród traw.

 

Kiedy jest wściekła, gdyż spaść musi w dół,

szumi, huczy, ryczy  jak wół,

pieni się, wierci, zawija jak wąż!

 

Język  topieli przeraża wciąż!

Człowiek od wieków ujarzmić ją chce,

a ona mówi: „Tymczasem , nie!

Lecz  żyć  bezpiecznie w symbiozie się da,

zwłaszcza gdy człowiek mój język zna”.

 

 Czerwiec  2014

2. O  zasadach

Nie w dawnych wiekach zginęła nauka;

mieć dystans do siebie – to prawdziwa sztuka:

zaletom rzadko udzielać pierwszeństwa

i nie rozpaczać z błahego nieszczęścia.

Życiowym bokserem zostać niechlubnie.

Gdy łokcie osłabną, może być różnie.

Ponadto nikt takich osób nie lubi,

prędzej czy później pazerność ich zgubi.

Także nie zmieniać poranka w południe,

nie przekonywać, że zło pachnie cudnie.

Więc  jaką to miarką życie się mierzy?

Tą, do skali której umiar należy.

 

Taką zasadę dawni mędrcy znali

i taką mądrość nam przekazali.

 

Czerwiec  2014

3. Obyczaje  się  zmieniają 

Nasz  piękny obyczaj zwolna zamiera.

Zachód pradawne zwyczaje wypiera.

W wielu dziedzinach gniazdeczko swe mości.

Weźmy za przykład problem gościnności.

Niegdyś sąsiad wpadał wprost do sąsiada,

nawet nie myślał, że tak nie wypada.

Zwyczajnie zapukał, bez uprzedzenia

i był przyjmowany bez  zaskoczenia.

A dziś nawet w rodzinach jest przyjęte:

krewny bez anonsu, więc drzwi zamknięte.

Jeśli jakimś sposobem jednak zdoła

przechytrzyć domofon (mieszkań chochoła),

rodzinka niechęci wskaże dowody,

nie poda mu nawet szklaneczki wody.

Czym prędzej się stara pozbyć intruza,

tłumacząc, że ważne plany zaburza.

 

Bliska rodzina bastionem się staje,

kiedy wprowadza niepolskie zwyczaje.

 

Lipiec  2014

4. O  przyjemnościach

Drobne przyjemności codzienność umilają.

Zwłaszcza te niespodziewane cieszą.

Stają się ważne, znaczące

i głęboko w pamięć zapadają.

W myślach się do nich często wraca,

nawet  gdy miną długie lata.

Każdy jest na nie łasy,

niezależnie od wieku i zasobności kasy.

Szkoda, że rzadko goszczą w życiu.

A może zamiast oczekiwania

częściej się skłaniać do ich rozdawania?

Nie tylko „branie” napawa radością,

także „dawanie” może być przyjemnością.

 

Lipiec  2014

5. Marzenia  seniora
Senior także jeszcze marzy,
chociaż sporo bruzd na twarzy,
zdrowie  nieco już szwankuje,
ale tym się nie przejmuje.
 
Jego mrzonki raczej zwykłe:
mieć na kotlet i na ćwikłę,
i na piwko by się zdało,
żeby smaczniej się drzemało!
 
Myśli błądzą wokół ZUS-u;
może uszczknie coś z luksusu,
gdyż nie starcza z ZUS-u kasy,
by pić piwko, jeść frykasy!
 
Kiedy dzień się czasem dłuży,
wtedy marzy o podróży
nie w dalekie , obce strony –
on już jest udomowiony!
 
Wypoczynek przy brodziku,
łyczek kawy gdzieś w kąciku,
grusza chłodny cień mu rzuci...
i wzmocniony z wczasów wróci!
 
Nie narzeka i nie szlocha.
On po prostu życie kocha!
I tak mówiąc między nami,
żyje głównie  marzeniami,
 
gdyż:
 
marzenia nie znają wieku,
bez marzeń giniesz człowieku.
Marzenia bodźcem do życia,
zabawy, jedzenia, picia!
 
Lipiec  2014

6. Do  czytelnika-obłudnika

Czytelniku, przyjacielu!

Takich fanów mam niewielu:

w oczy wiersze  zachwalają,

gdy nie słyszę – psy wieszają!

 

Twa krytyka mnie nie wzrusza,

do refleksji też nie zmusza.

Gdy się wiedzy ma niewiele,

to jęzorem się nie miele.

 

Ale to już twa uroda;

wiesz o wszystkim, tylko szkoda,

że zaledwie ze słyszenia.

Życzę  dobrego  trawienia!

 

Skoro twoja to rozrywka,

niech ci służy jak pożywka.

Wiersze  nadal pisać będę,

bez  twych pochwał się obędę!

 

Lipiec 2014

 7. Ludzka  natura

Łyżka dziegciu zniszczy nawet beczkę miodu.

By miód oczyścić, szkoda zachodu!

Podobnie każdą przyjemność skazić można,

nawet gdy intencja bardzo zbożna.

Niebaczne słowo, gest drobny sprawi,

że człowieka radości pozbawi

z awansu, sukcesu, poważania,

gdyż niejednemu zazdrość oczy zasłania

i w jego sercu najczęściej gości.

Nie lubi się osób spoza przeciętności!

Taka już ludzkiej natury wada.

Przyznawać się do niej, nie zawsze wypada.

 

Lipiec 2014

8. Podróż  w przeszłość

27 września przeżyliśmy coś wspaniałego

W Kopicach na  „ranczu”  Staszka Bojarskiego!

Po latach trzydziestu

spotkała się kadra harcerska (osób około czterdziestu)

 

Najpierw dyskretne rozpoznawanie,

potem uściski, całusy wieńczyły powitanie.

Błyszczące oczy, uśmiechnięte usta.

Aparaty przejęły funkcje lustra,

które uwiecznią radość autentyczną

seniorów-harcerzy i Staszka harcówkę prześliczną!

 

Po uroczystym apelu powtórka z nastroju

obozów z Ustki, Człuchowa, Kudowy Zdroju...

Wróciła przeszłość, odżyły wspomnienia,

a pieśni harcerskie zachowały swe brzmienia.

I choć twarze, sylwetki kształty zmieniły,

ducha harcerskiego lata nie zniszczyły!

On na zawsze w nas pozostanie.

Dziękujemy Staszkowi i Eli za to spotkanie!

 

Wrzesień 2014

9. Rodzinne  metamorfozy

Technizacje, komputeryzacje

Zmieniły rodzinne sytuacje:

Zawsze zapracowani rodzice,

(wielu wyjeżdża za granicę),

dzieci na ogół coraz mądrzejsze,

pewniejsze siebie, lecz nie grzeczniejsze,

babciom „zlecone” na zgryzotę!

Już po tygodniu tracą ochotę

na bezskuteczną walkę z wnukami,

gdyż  przypomina bój z wiatrakami!

By nadać życiu nowego celu,

w wygodnej pozie, w starym fotelu,

w kapciach zasiadły do komputera,

chociaż musiały zacząć od zera.

Bez pozwolenia i bez „biletu”

dzielnie wkroczyły w świat Internetu.

Dziwią się wnuki, rodzice gniewni,

babcinej opieki już nie są pewni.

A babcie zamiast walczyć z wnukami

flirtują sobie z internautami!

 

Październik  2014

10. Przedświąteczne refleksje  

 Święta tuż, tuż! To już bardzo blisko,

A u mnie w „proszku” dosłownie wszystko!

W letarg popadła chęć do sprzątania,

przymus zakupów, smak gotowania.

Wszystko odkładam na dzień następny;

brak inspiracji, bodźca, zachęty.

W swej bezczynności wracam myślami,

jak było dawniej z tymi świętami.

To miła sercu wspomnień wycieczka,

gdy je widziałam oczami dziecka.

Jakże wówczas wszystko było śliczne,

oczekiwane, prawie magiczne!

Cieszył cukierek, ciastko na drzewku...

Znany świat z bajek jawił się dziecku.

Czekało na gwiazdkę, wieczór święty,

 a nie na jakieś drogie prezenty.

Starczył opłatek, całus, uściski,

mocna wiara, że świat zwierząt bliski

w ten wieczór ludziom błędy wytyka,

gdyż może użyć ludzi języka!

 

Tak było dawniej, och, dawno temu!

Niedobry Czas, niewiadomo czemu,

pozbawił starszych tamtej ufności

w magię Świąt i dziecięcej radości!

A może w te Święta cud się zdarzy,

że niejeden człowiek o złej twarzy,

po ludzku przemówi do człowieka,

który na taki gest dawno czeka?

 

Aby skrócić czas oczekiwania,

biorę się do Świąt przygotowania!

 

Grudzień  2014

11. Na  urodziny Gosi

25 stycznia!

Twych urodzin data!

Nieważna dla obcych, dla świata,

lecz dla Ciebie i Twojej rodziny

większym świętem niż imieniny.

Choć słowa życzeń najczęściej zwyczajne, oklepane,

ale płyną z serca, nie są wydumane!

Kochamy Cię, gdyż zawsze jesteś sobą,

dla nas ważną, znaczącą osobą.

Podziwiamy za wolę walki z chorobą.

Zapewniamy, że jesteśmy i będziemy zawsze z Tobą!

Życzymy siły, wytrwałości

i wiary w potęgę rodzinnej miłości.

Niech Cię wspiera w chwilach zwątpienia,

więc przyjmij od nas te szczere życzenia!             

                                     Mama z Adamem

 

Styczeń 2015

12.  O  przemijaniu

Nic nam na zawsze nie dano.

Za wszystko płacić  kazano

i wszystko przemijaniem skażono,

a jego władcą Czas uczyniono!

 

Przemijania człowiek zatrzymać nie może,

stąd często jest z Czasem w sporze.

W końcu na tę prawdę przystanie,

że dobrem jest przemijanie,

gdyż rodzi w człowieku nadzieję,

bez której szybko zwiotczeje.

 

Nadzieja jest sensem istnienia,

motorem działania, kierunkiem myślenia,

wiarą człowieka w przetrwanie

w tym, co po nim  zostanie.

 

Nie warto narzekać na przemijanie.

 

Luty  2015              

13.Z  okazji  Święta  Kobiet

8 marca, dobrze wiecie,

poświęcony dzień kobiecie,

więc się spręża męskie ciało,

żeby święto się udało.

Głowa płonie od myślenia:

jakie złożyć Jej życzenia,

gdzie i jakie kupić kwiatki,

upominek, czekoladki...

      To dla mężczyzn trudny dzień,

      gdyż nawyki idą w cień!

Wielu z nich się starać musi,

miłym być dla  każdej  Usi,

naskakiwać Oli, Ance,

nawet wrednej koleżance!

Choć go serce trochę boli,

nie chce wypaść ze swej roli.

Lecz  wieczorem w piwnym barze

być z kolegą zwyczaj każe!

     Jedno piwko, może dwa

     dobrze skończyć dzień się da!

A kobieta rano czczona

w  wieczór zdrowo jest wkurzona!

Na  mężczyznę swego czeka,

lecz on z przyjściem do niej zwleka!

Dzień się kończy awanturą!

To Jej święto. Lecz on górą!

Tak w niejednym domu bywa,

lecz ten drobiazg się ukrywa!

     Chciej do Święta dystans mieć!

     Wszak mężczyzna  -  słaba płeć!        

 Marzec 2015

14. Do  przyjaciół-solenizantów

Już nie pierwszy i nie raz

zadrwił ze mnie władca Czas!

Pełznie  cicho niczym wąż,

moją czujność mąci wciąż.

Staram się pilnować dat,

lecz  On na mnie kręci bat,

którym chłoszcze biedny mózg

bez użycia wiotkich rózg.

Jego rolę przejął Wstyd

zaplątany w każdy świt,

że w pamięci miejsca brak.

Skutkiem tego wciąż jest  tak:

mylę daty ważnych dni

dla przyjaciół bliskich mi;

na życzenia spływa mrok,

gdyż pomyłki są rok w rok!

 

Stąd przepraszam wszystkich Was,

tak na zapas, w przyszły czas!

 

Sierpień  2015

15. Popogrzebowe  refleksje
Gdy umiera człowiek młody,
pogrzebowe korowody
prezentują się wspaniale!
Żałobników ból i żale
wyrażają liczne wieńce,
wiązki kwiatów w każdej ręce.
 
Gdy odchodzi człowiek stary,
niezbyt ukwiecone mary,
gdyż nieliczni go żegnają,
w niebie są ci, co go znają.
Skromny kondukt pogrzebowy;
dominują  siwe głowy.
 
Tak od wieków w życiu bywa.
Stary z młodym wciąż przegrywa.
Nawet w ten dzień pożegnania
z ziemskim życiem – brak zrównania.
Tym przejmować się nie trzeba;
pesel  nie otwiera Nieba!

Wrzesień  2015 r.

17. Zmartwienie   Elemelka

 Raz wróbelek Elemelek

gdzieś zagubił pantofelek!

Szukał w polu, w lesie... wszędzie...

Wszak tu  zima wkrótce będzie!

Jedna nóżka zmarznie chyba,

gdy okrutna przyjdzie zima.

Kwilił, płakał, gdzie popadnie,

nawet śpiewał (niezbyt ładnie!);

wszędobylskie prosił siostry,

by wieść pilną mu rozniosły.

W ptasich rodach z pola, z lasu

pełno zgiełku, ambarasu!

Każdy szuka pantofelka,

by ucieszyć Elemelka.

Kawał czasu minął spory...

W pewnej chwili mąż sikory

wpadł na pomysł:” lot do szkoły,

gdzie są dzieci, nie anioły,

ale dobre serca mają,

ptakom zawsze pomagają”!

I zdarzyła się rzecz wielka!

W klasie trzeciej jest Amelka,

co buciki uszyć umie,

ptasie troski też rozumie.

Szybko zdjęła z nóżki miarę

i uszyła nową parę

pantofelków  wróbelkowi!

Już nad zgubą się nie głowi!  

                                                 

Listopad  2015

18. Urodziny  czy imieniny

Za ważne w życiu dni uznane

są szczególnie honorowane

przez jubilatów i rodziny

(radości lub smutków przyczyny).

 

Rocznice urodzin w młodości

są dniami pełnymi słodkości;

niecierpliwie oczekiwane,

dorosłości przypisywane.

 

Lecz gdy ta data zbyt się spieszy,

w starszym wieku raczej nie cieszy.

Jubilat przyjmuje życzenia

(z każdym rokiem nastrój się zmienia!),

uśmiech daleki od szczerości,

gdyż w sercu nie czuje radości.

 

Przypominać przeżyte lata,

jakby rok w rok dostawać mata,

którego nikt sobie nie życzy

(„pozytywne myślenie” ćwiczy).

 

Lepiej bawmy się w imieniny

z jubilatem bez kwaśnej miny!

 

Luty 2016

19. Należy się cieszyć!

Kiedy dopadnie  cię ząb czasu,

wtedy wirus ambarasu

uzna, że to już ta pora,

aby  wejść w życie seniora,

w życie chronicznie niezmienne.

potocznie zwane codzienne.

Zdrowie zakazi chorobą;

 zajmie się sercem, wątrobą,

 i innymi  narządami...

Zamiesza też wspomnieniami,

co nie należą do jutra -

(zbyteczne jak w upał futra) –

patyną czasu stłamszone,

skutecznie dziś przewietrzone!

Choć bez oparcia w teorii

uczysz się nowej historii

własnego życia z przeszłości!

Jednak żałujesz młodości!

Chociaż upstrzona błędami,

lecz z pięknymi marzeniami,

które czas ci wciąż oddala.

Ciesz się, że żyć ci pozwala!

 

Kwiecień  2016

20.  Kiedy lustro nie służy

Ileż trosk nowych przybywa  kobiecie,

gdy dawno uwiędło jej wieku kwiecie!

Snu już nie mącą należne choroby,

lecz trafne ubranie ciała w ozdoby,

gdyż rzadko, a jednak  się zdarza,

przymus wyjścia z domu do straganiarza.

 

Z miną nietęgą „ciuch” jakiś wybiera

i bez euforii do domu dociera.

Tam  wieszak  z szafy w nabytek ustroi,

bo go przymierzyć naprawdę się boi!

Brak jej odwagi obejrzeć się w lustrze;

Sesję odkłada na jutro... pojutrze...

 

Choć córka codziennie matki się pyta,

czy dobrze leży rzecz nowonabyta

i w taki spraw obrót ciągle nie wierzy,

że mama sukienki nowej nie mierzy

tak, jak to dawniej z ochotą czyniła,

ale rozumie, mama się zmieniła!

 

Już jej nie cieszy najpiękniejsza szata.

Wartości z lat młodych dostały mata!

Na nowe troski przymruża swe oko,

nie strój, lecz umysł ocenia wysoko!

Wiersz  poświęcam  córce Małgosi, która

mnie  zainspirowała do jego napisania.         

                     

Maj  2016 r.

21. Na Święto Zmarłych

Pierwszego listopada 

Święto Zmarłych wypada.

W tym dniu święci „balują” –

siły regenerują.

 

W inne dni się nie nudzą,

spełnianiem próśb się trudzą

słanych przez żywych z Ziemi:

 

za tych, co w świecie cieni

od wieków spoczywają

i wsparcia wyglądają;

 

za tych, co są już w Niebie,

lecz proszą mnie czy ciebie

o modlitwy do Pana,

choć wieczność już im dana;

 

za tych, co w piekle jeszcze

wiją się niby leszcze,

z nadzieją wyjścia się noszą,

o modlitwę wciąż proszą.

 

Wsparcia  świętym potrzeba.

Ślijmy  światło do Nieba.

 

1 listopada 2016 r.

22.  Świąteczne nastroje

Świąteczny czas zawsze do refleksji skłania,

i zmienność nastrojów czas w tobie  odsłania.

 

Szczęśliwie dożyłeś sędziwego wieku,

lecz ciągle cię trapią, niemądry człowieku,

zdarzenia z przeszłości, co nigdy nie wrócą.

Podjęte decyzje ze sobą się kłócą;

niektórych się wstydzisz, z innych jesteś dumny,

dziwisz się, że byłeś tak mało rozumny!

I żal ci nieobcy, co spokój rozstraja...

A ja?

Najbardziej  żałuję świątecznej radości,

co w sercach dziecięcych zawsze w Święta gości.

Cieszyła  choinka, łańcuszek, banieczka,

aniołek i gwiazdka, i płonąca świeczka...

 

Dziś takiej radości wykrzesać się nie da,

więc stąd nostalgia, a z nią cała bieda.

Ubrały się Święta w szaty powszedniości,

wyważony nastrój gniazdko w te dni mości.

 

Grudzień  2016

23. Życzenie

Nie  potrafię i nie chcę

(choć  niekiedy piszę wiersze),

wzbijać się w obłoki

i nurzać się w ich niecielesności.

Mocno trzymam się Ziemi.

Dlatego nawet krytyczna ocena moich wierszy

ich klimatu nie odmieni.

Wiersze – to moje myśli, spostrzeżenia, opinie

o sprawach i osobach  znanych, bliskich

(o wrogach nie piszę, prześwietliłam kliszę!).

Trochę tych wierszy się uzbierało.

Przyjaciele podpowiedzieli,

że zebrać i wydać by się przydało.

I tak się stało.

Nie dla chwały, lecz z prostej skromności

pragnę istnieć w życiu mych dzieci

i ich odległej przyszłości.

Styczeń  2017

Należy się cieszyć!

 

Kiedy dopadnie  cię ząb czasu,

wtedy wirus ambarasu

uzna, że to już ta pora,

aby  wejść w życie seniora,

w życie chronicznie niezmienne.

potocznie zwane codzienne.

Zdrowie zakazi chorobą;

 zajmie się sercem, wątrobą,

 i innymi  narządami...

Zamiesza też wspomnieniami,

co nie należą do jutra -

(zbyteczne jak w upał futra) –

patyną czasu stłamszone,

skutecznie dziś przewietrzone!

Choć bez oparcia w teorii

uczysz się nowej historii

własnego życia z przeszłości!

Jednak żałujesz młodości!

Chociaż upstrzona błędami,

lecz z pięknymi marzeniami,

które czas ci wciąż oddala.

Ciesz się, że żyć ci pozwala!

 

Kwiecień  2016

Urodziny  czy imieniny

 

Za ważne w życiu dni uznane

są szczególnie honorowane

przez jubilatów i rodziny

(radości lub smutków przyczyny).

 

Rocznice urodzin w młodości

są dniami pełnymi słodkości;

niecierpliwie oczekiwane,

dorosłości przypisywane.

 

Lecz gdy ta data zbyt się spieszy,

w starszym wieku raczej nie cieszy.

Jubilat przyjmuje życzenia

(z każdym rokiem nastrój się zmienia!),

uśmiech daleki od szczerości,

gdyż w sercu nie czuje radości.

 

Przypominać przeżyte lata,

jakby rok w rok dostawać mata,

którego nikt sobie nie życzy

(„pozytywne myślenie” ćwiczy).

 

Lepiej bawmy się w imieniny

z jubilatem bez kwaśnej miny!

 

Luty 2016

Zmartwienie   Elemelka

 

Raz wróbelek Elemelek

gdzieś zagubił pantofelek!

Szukał w polu, w lesie... wszędzie...

Wszak tu  zima wkrótce będzie!

Jedna nóżka zmarznie chyba,

gdy okrutna przyjdzie zima.

 

Kwilił, płakał, gdzie popadnie,

nawet śpiewał (niezbyt ładnie!);

wszędobylskie prosił siostry,

by wieść pilną mu rozniosły.

 

W ptasich rodach z pola, z lasu

pełno zgiełku, ambarasu!

Każdy szuka pantofelka,

by ucieszyć Elemelka.

 

Kawał czasu minął spory...

W pewnej chwili mąż sikory

wpadł na pomysł:” lot do szkoły,

gdzie są dzieci, nie anioły,

ale dobre serca mają,

ptakom zawsze pomagają”!

 

I zdarzyła się rzecz wielka!

W klasie trzeciej jest Amelka,

co buciki uszyć umie,

ptasie troski też rozumie.

 

Szybko zdjęła z nóżki miarę

i uszyła nową parę

pantofelków  wróbelkowi!

Już nad zgubą się nie głowi!  

 

 

Listopad  2015

O   śladach 

 

Kiedy nad ranem spać już nie mogę,

w myślach odświeżam  przeszłości drogę.

Droga dzieciństwa szczególnie  bliska,

choć tak odległa, kręta i śliska.

Trwałość zyskały takie obrazy,

których są ślady na mojej twarzy.

 

Dziwne, w młodości niezbyt szpecące,

choć w zakamarkach bywało słońce.

Dopiero teraz jakby ożyły.

Bez przyzwolenia twarz mi zmieniły:

lewy łuk brwiowy nieregularny  -

sanki, wóz konny – skutek fatalny;

na czole blizna tuż przed włosami

śladem kontaktu z kundelka kłami;

harce na koniu mają pokłosie

w postaci blizny na moim nosie.

 

A zadrapania, mnogie siniaki

(efekt wspinaczek, upadków w krzaki)

nie zasłużyły dziś na wspomnienie

z braku dowodów na zaistnienie.

 

Bez zamierzenia z tego wierszyka

mądre wskazanie z treści wynika:

jeśli z pamięcią nie pragniesz zwady,

trwałe i ważne zostawiaj ślady.

 

Październik  2015 r.

Do  przyjaciół-solenizantów

 

Już nie pierwszy i nie raz

zadrwił ze mnie władca Czas!

Pełznie  cicho niczym wąż,

moją czujność mąci wciąż.

Staram się pilnować dat,

lecz  On na mnie kręci bat,

którym chłoszcze biedny mózg

bez użycia wiotkich rózg.

Jego rolę przejął Wstyd

zaplątany w każdy świt,

że w pamięci miejsca brak.

Skutkiem tego wciąż jest  tak:

mylę daty ważnych dni

dla przyjaciół bliskich mi;

na życzenia spływa mrok,

gdyż pomyłki są rok w rok!

 

Stąd przepraszam wszystkich Was,

tak na zapas, w przyszły czas!

 

Sierpień  2015

Z  okazji  Święta  Kobiet

 

8 marca, dobrze wiecie,

poświęcony dzień kobiecie,

więc się spręża męskie ciało,

żeby święto się udało.

Głowa płonie od myślenia:

jakie złożyć Jej życzenia,

gdzie i jakie kupić kwiatki,

upominek, czekoladki...

      To dla mężczyzn trudny dzień,

      gdyż nawyki idą w cień!

Wielu z nich się starać musi,

miłym być dla  każdej  Usi,

naskakiwać Oli, Ance,

nawet wrednej koleżance!

Choć go serce trochę boli,

nie chce wypaść ze swej roli.

Lecz  wieczorem w piwnym barze

być z kolegą zwyczaj każe!

     Jedno piwko, może dwa

     dobrze skończyć dzień się da!

A kobieta rano czczona

w  wieczór zdrowo jest wkurzona!

Na  mężczyznę swego czeka,

lecz on z przyjściem do niej zwleka!

Dzień się kończy awanturą!

To Jej święto. Lecz on górą!

Tak w niejednym domu bywa,

lecz ten drobiazg się ukrywa!

     Chciej do Święta dystans mieć!

     Wszak mężczyzna  -  słaba płeć!

 

Marzec  2015

O  przemijaniu

 

Nic nam na zawsze nie dano.

Za wszystko płacić  kazano

i wszystko przemijaniem skażono,

a jego władcą Czas uczyniono!

 

Przemijania człowiek zatrzymać nie może,

stąd często jest z Czasem w sporze.

W końcu na tę prawdę przystanie,

że dobrem jest przemijanie,

gdyż rodzi w człowieku nadzieję,

bez której szybko zwiotczeje.

 

Nadzieja jest sensem istnienia,

motorem działania, kierunkiem myślenia,

wiarą człowieka w przetrwanie

w tym, co po nim  zostanie.

 

Nie warto narzekać na przemijanie.

 

Luty  2015              

Rodzinne  metamorfozy

 

Technizacje, komputeryzacje

Zmieniły rodzinne sytuacje:

Zawsze zapracowani rodzice,

(wielu wyjeżdża za granicę),

dzieci na ogół coraz mądrzejsze,

pewniejsze siebie, lecz nie grzeczniejsze,

babciom „zlecone” na zgryzotę!

Już po tygodniu tracą ochotę

na bezskuteczną walkę z wnukami,

gdyż  przypomina bój z wiatrakami!

By nadać życiu nowego celu,

w wygodnej pozie, w starym fotelu,

w kapciach zasiadły do komputera,

chociaż musiały zacząć od zera.

Bez pozwolenia i bez „biletu”

dzielnie wkroczyły w świat Internetu.

Dziwią się wnuki, rodzice gniewni,

babcinej opieki już nie są pewni.

A babcie zamiast walczyć z wnukami

flirtują sobie z internautami!

 

Październik  2014

Na  urodziny Gosi

25 stycznia!

Twych urodzin data!

Nieważna dla obcych, dla świata,

lecz dla Ciebie i Twojej rodziny

większym świętem niż imieniny.

Choć słowa życzeń najczęściej zwyczajne, oklepane,

ale płyną z serca, nie są wydumane!

Kochamy Cię, gdyż zawsze jesteś sobą,

dla nas ważną, znaczącą osobą.

Podziwiamy za wolę walki z chorobą.

Zapewniamy, że jesteśmy i będziemy zawsze z Tobą!

Życzymy siły, wytrwałości

i wiary w potęgę rodzinnej miłości.

Niech Cię wspiera w chwilach zwątpienia,

więc przyjmij od nas te szczere życzenia!             

                                     Mama z Adamem

 

Styczeń 2015

Przedświąteczne refleksje  

 

 Święta tuż, tuż! To już bardzo blisko,

A u mnie w „proszku” dosłownie wszystko!

W letarg popadła chęć do sprzątania,

przymus zakupów, smak gotowania.

Wszystko odkładam na dzień następny;

brak inspiracji, bodźca, zachęty.

W swej bezczynności wracam myślami,

jak było dawniej z tymi świętami.

To miła sercu wspomnień wycieczka,

gdy je widziałam oczami dziecka.

Jakże wówczas wszystko było śliczne,

oczekiwane, prawie magiczne!

Cieszył cukierek, ciastko na drzewku...

Znany świat z bajek jawił się dziecku.

Czekało na gwiazdkę, wieczór święty,

 a nie na jakieś drogie prezenty.

Starczył opłatek, całus, uściski,

mocna wiara, że świat zwierząt bliski

w ten wieczór ludziom błędy wytyka,

gdyż może użyć ludzi języka!

 

Tak było dawniej, och, dawno temu!

Niedobry Czas, niewiadomo czemu,

pozbawił starszych tamtej ufności

w magię Świąt i dziecięcej radości!

A może w te Święta cud się zdarzy,

że niejeden człowiek o złej twarzy,

po ludzku przemówi do człowieka,

który na taki gest dawno czeka?

 

Aby skrócić czas oczekiwania,

biorę się do Świąt przygotowania!

 

Grudzień  2014

O  języku wody

Żywa istota  wszakże dobrze wie,

kiedy brak wody, żyje się źle.

Jej symbol chemiczny to H2O,

że ma swój język, wie mało kto.

 

Gdy pieści kamienie w strumykach gór,

miłosnym szeptom wiatr daje wtór.

Od czasu do czasu głośniejszy dźwięk.

Godowych pstrągów ogrania lęk,

że woda w potoku już blisko dna,

czy tarło szybko skończyć się da!

 

A na równinie rozleje się w staw.

Nocą  szepcze, mgłą wzdycha wśród traw.

 

Kiedy jest wściekła, gdyż spaść musi w dół,

szumi, huczy, ryczy  jak wół,

pieni się, wierci, zawija jak wąż!

 

Język  topieli przeraża wciąż!

Człowiek od wieków ujarzmić ją chce,

a ona mówi: „Tymczasem , nie!

Lecz  żyć  bezpiecznie w symbiozie się da,

zwłaszcza gdy człowiek mój język zna”.

 

 

Czerwiec  2014

 

O  zasadach

 

Nie w dawnych wiekach zginęła nauka;

mieć dystans do siebie – to prawdziwa sztuka:

zaletom rzadko udzielać pierwszeństwa

i nie rozpaczać z błahego nieszczęścia.

Życiowym bokserem zostać niechlubnie.

Gdy łokcie osłabną, może być różnie.

Ponadto nikt takich osób nie lubi,

prędzej czy później pazerność ich zgubi.

Także nie zmieniać poranka w południe,

nie przekonywać, że zło pachnie cudnie.

Więc  jaką to miarką życie się mierzy?

Tą, do skali której umiar należy.

 

Taką zasadę dawni mędrcy znali

i taką mądrość nam przekazali.

 

Czerwiec  2014

Obyczaje  się  zmieniają 

 

Nasz  piękny obyczaj zwolna zamiera.

Zachód pradawne zwyczaje wypiera.

W wielu dziedzinach gniazdeczko swe mości.

Weźmy za przykład problem gościnności.

Niegdyś sąsiad wpadał wprost do sąsiada,

nawet nie myślał, że tak nie wypada.

Zwyczajnie zapukał, bez uprzedzenia

i był przyjmowany bez  zaskoczenia.

A dziś nawet w rodzinach jest przyjęte:

krewny bez anonsu, więc drzwi zamknięte.

Jeśli jakimś sposobem jednak zdoła

przechytrzyć domofon (mieszkań chochoła),

rodzinka niechęci wskaże dowody,

nie poda mu nawet szklaneczki wody.

Czym prędzej się stara pozbyć intruza,

tłumacząc, że ważne plany zaburza.

 

Bliska rodzina bastionem się staje,

kiedy wprowadza niepolskie zwyczaje.

 

Lipiec  2014

Ludzka  natura

 

Łyżka dziegciu zniszczy nawet beczkę miodu.

By miód oczyścić, szkoda zachodu!

Podobnie każdą przyjemność skazić można,

nawet gdy intencja bardzo zbożna.

Niebaczne słowo, gest drobny sprawi,

że człowieka radości pozbawi

z awansu, sukcesu, poważania,

gdyż niejednemu zazdrość oczy zasłania

i w jego sercu najczęściej gości.

Nie lubi się osób spoza przeciętności!

Taka już ludzkiej natury wada.

Przyznawać się do niej, nie zawsze wypada.

 

Lipiec 2014

O  przyjemnościach

 

Drobne przyjemności codzienność umilają.

Zwłaszcza te niespodziewane cieszą.

Stają się ważne, znaczące

i głęboko w pamięć zapadają.

W myślach się do nich często wraca,

nawet  gdy miną długie lata.

Każdy jest na nie łasy,

niezależnie od wieku i zasobności kasy.

Szkoda, że rzadko goszczą w życiu.

A może zamiast oczekiwania

częściej się skłaniać do ich rozdawania?

Nie tylko „branie” napawa radością,

także „dawanie” może być przyjemnością.

 

Lipiec  2014

Marzenia  seniora

 

Senior także jeszcze marzy,

chociaż sporo bruzd na twarzy,

zdrowie  nieco już szwankuje,

ale tym się nie przejmuje.

 

Jego mrzonki raczej zwykłe:

mieć na kotlet i na ćwikłę,

i na piwko by się zdało,

żeby smaczniej się drzemało!

 

Myśli błądzą wokół ZUS-u;

może uszczknie coś z luksusu,

gdyż nie starcza z ZUS-u kasy,

by pić piwko, jeść frykasy!

 

Kiedy dzień się czasem dłuży,

wtedy marzy o podróży

nie w dalekie , obce strony –

on już jest udomowiony!

 

Wypoczynek przy brodziku,

łyczek kawy gdzieś w kąciku,

grusza chłodny cień mu rzuci...

i wzmocniony z wczasów wróci!

 

Nie narzeka i nie szlocha.

On po prostu życie kocha!

I tak mówiąc między nami,

żyje głównie  marzeniami,

 

gdyż:

 

marzenia nie znają wieku,

bez marzeń giniesz człowieku.

Marzenia bodźcem do życia,

zabawy, jedzenia, picia!

 

Lipiec  2014

 

Do  czytelnika-obłudnika

 

Czytelniku, przyjacielu!

Takich fanów mam niewielu:

w oczy wiersze  zachwalają,

gdy nie słyszę – psy wieszają!

 

Twa krytyka mnie nie wzrusza,

do refleksji też nie zmusza.

Gdy się wiedzy ma niewiele,

to jęzorem się nie miele.

 

Ale to już twa uroda;

wiesz o wszystkim, tylko szkoda,

że zaledwie ze słyszenia.

Życzę  dobrego  trawienia!

 

Skoro twoja to rozrywka,

niech ci służy jak pożywka.

Wiersze  nadal pisać będę,

bez  twych pochwał się obędę!

 

Lipiec 2014

Podróż  w przeszłość

 

27 września przeżyliśmy coś wspaniałego

W Kopicach na  „ranczu”  Staszka Bojarskiego!

Po latach trzydziestu

spotkała się kadra harcerska (osób około czterdziestu)

 

Najpierw dyskretne rozpoznawanie,

potem uściski, całusy wieńczyły powitanie.

Błyszczące oczy, uśmiechnięte usta.

Aparaty przejęły funkcje lustra,

które uwiecznią radość autentyczną

seniorów-harcerzy i Staszka harcówkę prześliczną!

 

Po uroczystym apelu powtórka z nastroju

obozów z Ustki, Człuchowa, Kudowy Zdroju...

Wróciła przeszłość, odżyły wspomnienia,

a pieśni harcerskie zachowały swe brzmienia.

I choć twarze, sylwetki kształty zmieniły,

ducha harcerskiego lata nie zniszczyły!

On na zawsze w nas pozostanie.

Dziękujemy Staszkowi i Eli za to spotkanie!

 

Wrzesień 2014

Stoliczek nocny  

 

Entliczek pentliczek,

mój nocny stoliczek

ma inne oblicze,

gdyż zmienił nakrycie!

     Niegdyś na nim stały

     urodowe „specyjały”:

     kremy, szminki do rzęs tusz,

     na policzki jasny róż!

    Dziś to istna apteka!

    Trzy razy dziennie czeka

    tabletka, saszetka, ampułka,

     z lekarzem  tajemna spółka!

Entliczku pentliczku,

mój nocny stoliczku,

ty się zestarzałeś!

O mnie zapomniałeś!

Cha! Cha! Cha!

 

1 kwietnia  2014

Wspomnień   czas

 

Nic już nie będzie jak dawniej;

nachalne zauroczenia,

nielegalne zakochania,

tajemne spotkania,

kradzione pocałunki....

To wszystko jest historią,

nic się nie powtórzy!

Nikt z przeszłości nie wróci,

nie dotknie przypadkiem ręki,

nie muśnie ustami policzka,

nie szepnie czułego słówka...

Wszyscy gdzieś przepadli,

choć żyją w mej pamięci.

Świat młodości zgasł!

Nastał wspomnień czas!

 

Marzec  2014

Na  powitanie  Ryszarda

 

Witaj na grodkowskiej ziemi, Drogi Przyjacielu!

Na Twój przyjazd czekało wielu:

ogrodowa forsycja złotem się obsypała

i grządka żonkili kwiatami powitała,

nie licząc skromnych białych stokrotek,

które na powitanie wyszły przed płotek.

Azalia również piękny kwiat urodziła!

Cała ogrodowa czereda Twój przyjazd kwieciem uczciła.

 

Najgoręcej  Cię wita  bliska Ci osoba,

Twych myśli i życia największa ozdoba.

 

I ja dołączam do orszaku powitalnego,

życząc z całego serca pobytu szczęśliwego!

 

Luty  2014

Urodziny  mojej  Małgosi

 

Dzisiaj masz swoje urodzinowe święto!

Dziękuję Bogu, że jestem jeszcze z Tobą,

że mnie w ”poborze” w zaświaty pominięto

i mogę okazać, jak jesteś mi drogą!

 

Jesteś wspaniałą córką, matką i żoną!

Kocham Cię i jestem z Ciebie bardzo dumna.

Wśród przyjaciół, znajomych także cenioną

jako osoba życzliwa i rozumna.

 

Każdego dnia czekam na nasze rozmowy,

by się podzielić różnymi problemami.

O skrywaniu tajemnic wszak nie ma mowy.

Cieszymy się drobnymi przyjemnościami.

 

Znajdujesz wsparcie u mnie, a ja u Ciebie.

Nie każda matka swoją córką się chwali.

Ta nasza więź sprawdza się w każdej potrzebie.

Jestem z Tobą i czuwam, chociaż z oddali.

 

25 stycznia 2014

O artystach

~

Powiadają, że artyści są lekko „szurnięci”.

Może to i prawda.

Ale mnie to nie zniechęci

do pisania.

Po pierwsze – piszę tylko wiersze,

po drugie  i po trzecie –

sami dobrze wiecie,

że „szurnięcie” nie jest szkodliwe,

raczej ludziom i zwierzętom życzliwe!

 

Styczeń  2014

Odpowiadam...

 

Dlaczego moje wiersze poważne, często smutne?

-Pytanie nierezolutne;

są takie, gdyż inne być nie mogą –

odczucia i myśli chodzą różną drogą.

 

Dlaczego wcześniej wierszy nie pisałam?

-Po prostu czasu nie miałam;

bawiłam się, uczyłam, pracowałam,

o pisaniu nigdy nie myślałam.

 

Dlaczego swoje wiersze niemodnie rymuję?

- Dawnych poetów wiersze naśladuję;

na ich poezji się wychowałam

i pokochałam.

 

Czy zamierzam zmienić formę wiersza?

- Nie wiem. Człowiek się zmienia.

Może zdążę.

Niewiele mam czasu do zastanowienia.

 

A tymczasem –

będę pisać, jak czuję i potrafię:

szukać rymów, dbać o przejrzystość

i ortografię!

 

Styczeń  2014

O  nadgorliwości

 

A mnie się wcale do zimy nie spieszy!

Poczekam, aż kwiaty zwarzy mróz pierwszy.

Wówczas przydadzą się ostre nożyce,

którymi każdą gałązkę uchwycę

i z łezką w oku pościnam swe kwiaty...

Balkon też westchnie z powodu tej straty.

 

Pierwszy śnieg nie jest groźny ani trwały.

Pelargonie dzielnie go przetrzymały!

A kiedy nie było już po nim śladu,

kwiaty i liście wróciły do ładu.

Inni już wcześniej kwiatów się pozbyli,

przez co balkony swoje oszpecili.

Z nadgorliwości przerwali kwitnienie,

niszcząc przedwcześnie czerwień i zielenie.

 

A zima czyni niezłego psikusa –

nie spieszy do nas, nawet się nie rusza!

Pogoda wiosenna, słońce gorące,

a me pelargonie ciągle kwitnące!

 

Nadgorliwość nie zawsze się opłaca.

Często przeciw gorliwym się obraca.

 

Grudzień  2013

 

Wigilia w „trójce”

 

Wigilijne spotkanie...

Piękny zwyczaj tradycją jest i nią zostanie.

Dźwięk dzwonka i szkolny gwar pominięty.

To wieczór niezwykły, prawie święty.

Stoły wigilijnie przybrane, ustawione w kole,

a za nimi żywe portrety nauczycielskich pokoleń.

Młodzi obok zasłużonych seniorów

nie tracą dobrych humorów,

choć nieobce im szkolne trudności.

Dziś radość we wszystkich sercach gości.

Spotkanie mija w przyjemnej atmosferze,

a kończy kolęda: ”Przybieżeli do Betlejem pasterze...”.

 

I ja tam niejednokrotnie byłam,

opłatkiem się dzieliłam,

wigilijne potrawy smakowałam,

a co widziałam i usłyszałam,

w tym wierszyku opisałam!

 

Grudzień  2013

Przedświąteczne  refleksje

 

 

„Wesołych Świąt” -  to życzenia

słane bez zastanowienia,

bo nie wszyscy Świąt czekają

i nie wszyscy Święta mają.

Gdy choroba jest w rodzinie,

to wesołość gdzieś tam ginie.

Gdy rodzina posklejana,

radość w węzeł zasupłana.

Wielu dziadków liczy lata...

już za nimi urok świata.

Żyją tylko wspomnieniami,

kiedy z dziećmi i wnukami

czas wesoły stroił Święta.

Tylko tamte się pamięta.

Dzisiaj dzieci wraz w wnukami

za rzekami, za morzami

i u dziadków być nie mogą;

za daleko i za drogo.

Mała kartka z życzeniami

„Świąt Wesołych”(z dodatkami)

ma zastąpić urok cały,

jaki święta niegdyś miały.

Więc na Święta narzekają,

bo samotność pogłębiają.

 

Nawet najszczersze życzenia

wymagają przemyślenia.

 

Grudzień  2013

 

Bieg  życia

 

Życie w swym biegu nigdy nie ustaje.

Klapsy, nagrody nierówno rozdaje;

raz blasku za wiele, drugi raz cieni.

Takiej huśtawki  już nic nie odmieni.

Jak ryba się miotasz w życiowej sieci,

nie wiesz, co złoto, a co tylko śmieci;

czy mleko rozlane zwiastuje klęski,

czy finał konfliktu będzie zwycięski,

komu za życia należna korona,

a komu nic nie da żadna obrona.

Wciąż lawirujesz między wyborami,

a życie biegnie swoimi torami.

 

Listopad  2013

Siła  Natury

 

Stary orzech już zrzucił owoce, liście.

Obnażony wstydzi się swej nagości.

Kikuty gałązek błagają litości

od nisko płynących złowieszczych chmur.

Proszą o pomoc w przetrwaniu zimy,

bo Wiosna przywróci znów życie.

Pewności nie ma, lecz wierzy w to skrycie.

 

Kiedy był młody, nawet bez liści

jesienią nie wyglądał żałośnie,

gdyż wtedy nie sięgał jeszcze ponurego tła

i zawsze ufał  Wiośnie.

 

Teraz przypomina starego człowieka,

co na zmiłowanie Wiosny czeka,

lecz na jej dobroczynność liczyć nie może;

nie odrodzi się jak stary orzech.

Natura  cykli życia  przestrzega.

Na nieugiętości  praw jej siła polega.

 

Listopad  2013

 

Rozterki   nastolatków

 

Miłość zjawia się nagle,

gdy ma się szesnaście lat.

Myśli jak białe żagle

pędzą w nieznany świat.

Chcemy go poznać z bliska,

gdyż bardzo kuszący jest,

droga może być  śliska,

lecz trzeba rozwiązać test:

        Czy miłość młodzieńcza zdolna

        pokonać upływu czas?

        Czy uschnie jak trawa polna?

        Dojrzałość przekona nas.

Często karcą nas starsi,

bo omijamy ich ślad.

Wszak  nie jesteśmy gorsi,

nam tylko doświadczeń brak.

Oni także kochali,

gdy mieli szesnaście lat.

Swój test już rozwiązali.

Nam ciągle pewności brak.

        Czy miłość młodzieńcza  zdolna...

 

Październik  2013

Owoc   bezsenności

 

Cisza nocna ciągle trwa.

Mam baranów już sto dwa!

Sen, łobuziak, przepadł gdzieś...

pewnie dziś usypia wieś.

Ludzie  śpią, śpi nawet pies.

Sen najzdrowszy ponoć jest.

W mieście jednak mały ruch.

W zakamarkach drzemie duch!

Czyżbym była duchem już

po przetrwaniu życia burz?

Przecież jeszcze ciało mam!

Sen się zbiesił? Co mi tam!

Wkrótce witać będę świt.

Długo sypiać? Toż to wstyd!

Księżyc nie  śpi całą noc,

a ma przecież wielką moc.

    A Ziemia się kręci, kręci,

    choć niewidoczny jej bieg.

    A księżyc mi świeci, świeci...

    ukrytych kochanków szpieg!

 

Październik  2013

Bez  wstecznego  biegu

 

Nie ma w życiu łatwych dróg!

Nawet ścieżka ma gdzieś próg.

Choć ostrożnie stawiasz krok,

możesz z progu  wdepnąć w mrok.

Po omacku dalej brniesz.

Wszakże życie to nie wiersz,

w którym możesz zmienić rym,

jeśli uznasz, że jest złym.

W życiu już nie  cofniesz nic,

choćby łzy spływały z lic

i zbyteczny wsteczny bieg,

także z reklam nowy lek!

Nie spoglądaj nigdy w tył.

Wejdź z nadzieją w życia pył!

Ono czasem ma ten gest,

że za mrokiem światło jest!

 

Październik  2013

Ważny  jubileusz

 

Natury Polaka  nic  nie odmieni;

przywiązuje wagę do swych korzeni.

Choćby mieszkał w najodleglejszym kraju,

będzie strzegł ojców języka, zwyczaju.

W dzieciach  utwierdzi świadomość polskości

jako w ich życiu najwyższej wartości.

Tak właśnie czynią nasi z Czech Polacy,

którzy przystąpili też do współpracy

z tymi, co ziemię grodkowską kochają,

więc doświadczeniami  się wymieniają.

Szlachetna łączność trwa już lat czterdzieści,

co w ważnych jubileuszach się mieści.

Z tej okazji dzisiaj się spotykamy,

na dalszą współpracę nadzieję mamy.

Sobie  i Wam życzymy wytrwałości,

efektów w tak wzniosłej działalności!

 

Październik  2013

Konflikt  pokoleń

 

O piątej rano ruch się zaczyna.

Śpi młody chłopak i śpi dziewczyna,

a dziadek wnuków, może i babcia,

szuka przy łóżku swojego papcia.

Wnet się rozlega ciche człapanie,

które wypełnia małe mieszkanie.

Najpierw łazienka „kopa” dostaje!

Spuszczana woda grzmotem się zdaje!

Po chwili ciszy znowu człapania

w kierunku szafy po swe ubrania.

Dopiero w kuchni ginie człapanie,

gdyż je zagłusza garnków zmywanie.

Szklanka zabrzęczy, coś gdzieś upadnie...

choć dźwięk tłumiony, młodym sen kradnie.

Wszak nie okażą humoru złego,

pożyczą dziadkom dzionka dobrego.

Lecz gdy nadejdzie wieczorna pora,

odwet popłynie z telewizora.

Chociaż dziadkowie spragnieni spania,

młodzi zasiądą do oglądania

nocnego kina czy reportaży,

by spać nie mogli  kochani Starzy!

Konflikt pokoleń ma źródło w wieku.

Nic nie poradzisz, biedny człowieku!

 

Wrzesień  2013

Urodziny Jasi  Podgórnej

 

Rok w rok ślą Ci życzenia!

Szczęściem treść się nie zmienia.

Wszak najwyższą wartością

złączyć zdrowie z miłością!

Tego i ja Ci życzę

(drobnostek nie wyliczę),

lecz wiedz, że życzę szczerze,

więc się spełnią! W to wierzę!

 

Wrzesień  2013

Och,  życie, życie...

 

Człowiek  chce być szczęśliwy

na co dzień i od święta;

mieć umysł błyskotliwy

dom, dzieci i wnuczęta.

 

Lecz nie każdy dostaje

to, o czym  sobie marzy.

Często życie w kość daje!

Próżna pomoc lekarzy.

 

Troska troskę pogania,

zmartwieniom nie masz końca.

Nadzieję  mrok przysłania,

lecz za nią rąbek słońca.

 

A może twoje szczęście

na imię ma zmartwienie?

Wszak nie każde kichnięcie

zwiastuje ozdrowienie.

 

Szczęście ma różne nazwy.

Jest inne dla każdego.

Motyl rodzi się z larwy.

Wciąż żyjesz! Ciesz się z tego!

 

Sierpień  2013

Pokochaj  kundelka!

 

Podziwiam psy prowadzone na smyczy.

Mój zachwyt szczególnie kundli dotyczy.

Zwykły Misiek pewnie kroczy przy nodze;

potrzebny się czuje jak znak na drodze!

Ogonek, głowę podnosi wysoko,

wzrok czujny, oczy otwarte szeroko,

czujny na każde skinienie, gest pana.

Gotowość obrony w instynkt wpisana.

W sferze wierności przewyższa człowieka;

na powrót pana cierpliwie zaczeka.

Do domu wnosi najszczersze wesele!

Przygarnij kundelka, a zyskasz wiele!

 

Sierpień  2013

Zamiar  czy  siła ?

 

Na szczycie stromej pryzmy, dość wysoko,

gałązkę koperku dostrzegło oko

pani, co sprawność swą dawno zgubiła.

Z trudem nierówne zbocze pokonała,

bardzo wyciągnięta koper zerwała.

W sekundzie gruda spod nogi umknęła,

pani  jak długa w szczelinę runęła,

z której wygrzebać w końcu się udało

i podnieść do pionu obite ciało!

Koperek zmiażdżony, ubranie brudne!

Zadanie łatwe, wykonanie trudne.

Wracała speszona, ale bez złości;

szczęśliwa, że całe zostały kości.

 

Zdarzenie potwierdza morał już stary:

 matką sukcesu siły, nie zamiary!

 

Lipiec  2013

Urodzinowo

                  Staszkowi  Skorupskiemu

 

Przeżywasz piękną Urodzin rocznicę.

Przyjmij w prezencie moją obietnicę:

zawsze życzenia słać będę najszczersze

za Twe zawołanie: ”Czesiu, pisz wiersze”,

które osłabia chwile wątpliwości

co do  realnych mych wierszy wartości.

Dzięki  Tobie sporo już wierszy wydałam

(nawet lokalną poetką  zostałam?!

Choć to określenie zawsze mnie  peszy,

lecz ludzie czytają. To przecież cieszy).

Przygodę z poezją zawdzięczam Tobie –

poecie, artyście w jednej osobie –

za którą najgoręcej Ci dziękuję,

a Twego wsparcia, jak wiesz, potrzebuję!

 

18 lipca 2013

Czerwcowy  poranek

 

Tej nocy Sen był w dobrym humorze;

odszedł z dyżuru o zwykłej porze,

ale zostawił, ze swojej łaski,

niezbyt czytelne, różne obrazki.

Będą mnie dręczyć przez ranek cały;

dlaczego takie? Co znaczyć miały?

 

Tymczasem wolno otwieram oczy.

Jeszcze widoczne znamiona nocy:

niebo w granacie i cisza gości

ze świadomością tymczasowości.

Niezbyt ochoczo mrok wnet odchodzi,

a w błogą ciszę głos piękny  godzi!

 

To mały ptaszek z bliskiego drzewa

coraz to śmielej pieśń swoją śpiewa.

Gdy inne ptaki go usłyszały,

zaraz do niego głos swój dodały:

piano, legato, forte, staccato,

adagio, dolce, appassionato!

 

I wyszedł z tego harmider taki,

że gdzieś przepadły moje majaki.

W ptasim hałasie nikt spać nie może!

Że gwar ten słyszę, dzięki Ci, Boże!

 

Czerwiec 2013

W  dojrzałym  wieku

 

Kiedy z zawodu człowiek wypada,

dojrzał  jak owoc, ale nie spada,

podkrada  życiu drobne radości

(dawniej nie były to przyjemności):

spacer z pieskiem – wspaniałą wyprawą,

igraszki z kotkiem – miłą zabawą,

nawet dwuznaczny uśmiech sąsiada

sprawia, że rzadko w depresję wpada.

Gdy nic nie złamie i nic nie boli,

pogodę ducha ma do swawoli;

stęka i kwęka, lecz nie narzeka –

to przyjemności starego człeka,

(nie licząc drzemki w samo południe)!

 

Niekiedy słońce zachodzi cudnie!

 

Czerwiec  2013

Ziemskie  piekło

 

Znakiem naszych czasów są też blokowiska –

zakapturzonych nieletnich rykowiska!

Wulgaryzmy echem od ścian odbijane,

trawniki, rabatki puszkami usłane;

butelki, kapsle, folie, papiery, pety.

Wszędzie brud, agresja, wyzwiska. Niestety!

 

Mieszkańcy chyłkiem pod blokiem przemykają,

trwogę o życie oczami wyrażają.

Wejście na teren ludzkiego rykowiska

odwagi wielkiej wymaga. Droga  śliska!

To podróż przez ziemskie piekło,

a bohaterstwo od obrońców uciekło!

Nam zostało tylko pobożne życzenie,

oby blokersów szybko zmogło zmęczenie!

 

Czerwiec  2013

O  naszym Grodkowie piosenka

 

Urodzony na równinie

Grodków już od wieków słynie,

pielęgnując ślad przeszłości,

pnie się ku nowoczesności...

Resztki muru, ratusz, bramy

o ich trwałość bardzo dbamy.

Budujemy domy nowe

także szlaki rowerowe..

 Refren:

              Grodków to piękny wędrowny trakt,

              Grodków to barwny wspaniały świat!

              Grodków to nasze miejsce od lat,

              Grodków kochany, bo tego wart!

Kiedy miasto w deszczu moknie,

nasze twarze tkwią przy oknie,

oczekują słoty końca,

ale w sercach nie brak słońca...

Grodków pełen jest uroku

w deszczu, w słońcu, w dzień o zmroku,

a mieszkańcy gościnnością

kradną serca swoim gościom..

   Refr. Grodków...

 

Czerwiec  2013

Na  złość deszczom

 

Długo pada deszcz,

ciągle moczy nas.

Życie zwalnia bieg,

oko traci blask!

 

Mamy kałuż dość!

Rodzi się w nas bunt,

deszczowi na złość

uśmiech to nasz grunt!

 

Parasole w dłoń,

kalosz dobry też.

To skuteczna broń

 na przewlekły deszcz!

 

Czerwiec  2013

Czar  jarmarków

 

Nie festyny, lunaparki

frajdę sprawią ci jarmarki!

Nie zwierzęce, nie pszeniczne,

tylko te! Folklorystyczne!

    Każdy stragan kolorowy

    prezentuje gust ludowy

    różnych rzeczy gama cała

    i dla  oka, ucha, ciała!

Straganiarki się krzątają,

do swych stoisk zapraszają,

a muzyczka wciąż przygrywa

i do tańca nogi zrywa!

   Oko pieszczą barwne stroje,

   ręką sięgasz po napoje,

   po słodycze, jadło swojskie –

   smaczne, zdrowe, nasze! Polskie!

Jest bajecznie, kolorowo

wszyscy bawią się wesoło!

To impreza dobrej marki!

Niechaj rodzą się Jarmarki!

 

Maj 2013

Jeszcze  o  sośnie

 

Moja maleńka sosna

po latach jest dorosła:

igły zdrowe, soczyste,

odnogi rozłożyste.

Daje ptakom schronienie,

dla mnie chowa wspomnienie

dni, co mam za sobą.

Jest też ozdobą,

realną cząstką lasu.

Znakiem upływu czasu.

Spoglądam na nią z okna,

gdy jest sucha lub mokra.

Lecz kiedyś odejść trzeba.

Popatrzę na nią z nieba!

 

Maj 2013

Majowe  miłości

 

Zawitał  Maj! Nareszcie!

Zamieszkał na wsi, w mieście,

na polach, w parkach, w lesie...

Ptasi świergot wiatr niesie...

 

Maj miesiącem radości,

i szukaniem miłości:

ptak u żeńskiej ptaszyny,

a chłopak u dziewczyny.

 

Lecz  miłości są różne:

wzniosłe, skażone, próżne –

zależnie od wartości,

wieku i możliwości.

 

W młodych hormon buzuje,

z płcią odmienną flirtuje.

Potem miłość rodzinna

lub jakaś  pasja inna.

 

A w senioralnym wieku

kochasz  ogród, człowieku!

Rośliny twą miłością

i majową radością!

 

Maj 2013

 

Niedzielny dzwon

 

Dzwon  niedzielny  z wieży woła

swoich wiernych do kościoła,

by modlitwy słać do Boga

dziękczynne  i kiedy trwoga

radość  życia  mgłą okrywa –

jak to często w życiu bywa.

 

Powroty wzniosłe, radosne;

Twarze jak kwiaty na wiosnę

ciepłem i rosą zbudzone,

wiarą w moc Boga wzmocnione.

 

Wielu tych wołań nie słyszy,

choć są pogromcami ciszy

dla niedzielnego poranka.

Szkoda! W sercu będzie ranka.

 

Kwiecień 2013

Nasza   podróż

 

Nieważne! Nosisz czapkę czy koronę,

twoje życie  podróżą w jedną stronę.

I zawsze kresem jest ta sama stacja;

znaczenia nie ma wiek, rasa czy nacja.

Każdy podąża do niej inną drogą,

w innym tempie, latem lub zimą srogą...

Droga nieprosta, często z zakrętami,

w których się czai radość z cierpieniami.

Każdy inaczej z nimi sobie radzi;

jeden się modli, drugi z losem wadzi.

Mądrość doradza znosić cios pogodnie.

Życiową  drogę  trzeba przebyć godnie!

 

Kwiecień  2013

Apetyt  na  szczęście

 

Każdy o szczęściu marzy,

chce być majętny, zdrowy,

kochać, mieć dom bajkowy...

Szczęście ma wiele twarzy.

 

Każdy chce być szczęśliwy

na co dzień i od święta,

lecz nie każdy pamięta,

że los jest nam życzliwy.

 

Wszak nie zawsze dostrzega

w drobnych sprawach znak szczęścia:

kość cała, brak draśnięcia,

kolano nie dolega...

 

Przecież nigdy nie wiemy,

co przydarzyć się mogło,

ale szczęście pomogło.\

Często zbyt wiele chcemy.

 

Kwiecień  2013

Przy  karmnikach

 

 Zaczął się kwiecień, a w aurze zima!

Śniegu dużo i mróz lekki trzyma.

Zjawisko znane, rzadko bywałe.

Zwierzęta dzikie wprost wygłodniałe.

Ludzie się snują między zaspami,

słońce wczasuje gdzieś za chmurami!

 

Patrzę na ptaki w moim karmniku;

ileż tu walki, zgiełku i krzyku

o każde ziarno z ptasiej stołówki!

Tracą swe piórka i ranią główki!

Mniejsi i słabsi szansy nie mają;

Zbierają ziarna, które spadają

z dziobków walczących o nie mocarzy.

Piszczą, gdy smaczne ziarno się zdarzy!

 

Obrazek swojski i dobrze znany,

choć na ekranie szklanym widziany!

To przecież scenki z Sejmu naszego:

wrzawa, zadziorność posła głodnego

sławy, uznania, władzy szczególnie

(tezy obwieszcza bardzo ogólnie!).

Najlepsze kąski trzyma w swej „łapie”,

a poplecznikom coś niecoś skapnie.

 

Wiele podobieństw łączy obrazki;

głównie te same przyczyn niesnaski.

Z obu karmników sceny szokują.

Ludzie czy ptaki wzory małpują?!

 

Kwiecień  2013

Wiosna  2013

 

Wiosna nie zaspała,

ale przyjechała

na białym koniku,

w cieplutkim buciku,

w zimowym futerku

i z Mrozem w kuferku!

 

Z człowieka zadrwiła!

Życie przytłumiła!

 

Lecz przyjdzie dzień taki,

że zimowe „fraki”

kapryśnej Wiosenki

wpadną do studzienki!

W zieleń się ubierze,

zerwie też przymierze

z Zimą mroźno-śnieżną!

Wszak jest ciepłą księżną!

 

Taką Wiosnę znamy,

na taką czekamy!

 

Kwiecień  2013

Senne  marzenia

 

Przychodzisz nocą, we śnie.

Nie widzę rysów twarzy.

Ukrywasz się w szarej mgle –

należy do  Twej straży.

 

Wolniutko  wchodzimy w  las,

potem wabią nas pola.

Znaczenia nie znalazł czas.

Pachnie zorana rola.

 

Nagle porywa nas walc.

Wokoło świat wiruje.

Z wysiłkiem wołam: Tańcz! Tańcz!

Tańcząc czuję, że żyję!

 

Ale  ucieka gdzieś sen.

Znowu zamykam oczy.

W dzień nie odwiedzi mnie ten,

który był ze mną w nocy.

 

Obrazy snu zatrze dzień,

on  drwi z mego marzenia.

Blask słońca  zniszczy cień,

a szarość się nie zmienia.

 

Marzec  2013

Moje  urodziny

 

Dzisiaj moje urodziny,

ale tortu już nie będzie.

Świeczek dużo, miejsca mało!

Trudno.

Zamiast ciasta są życzenia

szczere, bo niewymuszone

z wielką szansą na spełnienie.

Wierzę!

Chyba mam coś do zrobienia,

skoro lat mi długich życzą,

zdrowia i dobra wszelkiego.

Dziękuję!

 

Chociaż lat mi wciąż przybywa,

Nie płaczę. Jestem szczęśliwa!

 

12 marca 2013

Wiosenne   przemiany  

                                Jasi P.

Po miesiącach mroku

znów  na niebie słońce.

Jeszcze niegorące.

Świat pełen uroku!

 

Na rower swój wskoczę,

ruszę  w dal, przed siebie.

Choć nie będzie Ciebie,

ja z trasy nie zboczę.

 

Zajrzę też do lasu

w zakątki nam znane.

Przed kapliczką stanę.

Zatrzymam bieg czasu.

 

I wrócę do domu.

Za myślenie nowe,

spędzenie dnia zdrowe,

dziękować wiem komu!

 

Marzec  2013

W  dobie  technizacji

Starość  nie radość – to trafne powiedzenie.

W seniora żywocie znajdziesz potwierdzenie.

Pomińmy choroby, odejście sprawności,

gdyż  bardziej dołują techniczne nowości:

Internet, laptopy, smartfony, tablety –

w depresję wpędzają seniora. Niestety!

 

Trzymam w dłoni przedmiot – płaski i niewielki.

Boję się go dotknąć! Strzeż mnie duchu wszelki!

W wielu naszych domach jest władcą i panem;

rządzi czasem rodzin i rządzi ekranem

naszpikowany licznymi przyciskami.

 

Stwierdzam brak porozumienia między nami.

Na przykład, chcę poprawić kontrast obrazu.

Naciskam klawisz. Błąd! Ekran bez wyrazu!

Podobnie się kończą inne zamierzenia.

Nigdy nie poznam przycisków przeznaczenia!

 

Patrzę na mego pilota jak na jeża

i wiem, on swych tajemnic mi nie powierza.

Liczyć tylko mogę na wnuka mądrego.

Brać „korki” u wnuka to nic niechlubnego!

 

Marzec  2013

O  zmienności

 

Zmienność  jest  jedną z cech człowieka.

Zwłaszcza od uczuć wprost ucieka.

 

 Kiedy  mężczyzna szuka  żony,

idzie na łowy  ogolony,

schludny, pachnący „dobrą” wodą.

Wierzy: starania nie zawiodą!

Myśli logicznie i strzał celny!

Panna szykuje strój weselny!

 

Okres miodowy szybko mija;

chłopak tyranem, żona żmija!!!

Kłótnie, wyzwiska wiele znaczą.

Ślubne przysięgi w kącie płaczą.

Często się łączą  w nowe pary.

Dzieci w rozterce. Łez bez miary!

 

Takie historie przecież znamy,

ale nie zawsze rozgrzeszamy.

Aplauz dostają te małżeństwa,

które  zmierzają do zwycięstwa

ponad licznymi kryzysami,

miłość gruntują wraz z latami.

 

Jakie lekarstwa są skuteczne?

Żadne uczucie nie jest wieczne.

Każde wymaga pielęgnacji,

jeśli pragniemy ich stagnacji.

 

Luty  2013

O „inności”

 

Im lepiej poznaję ludzi,

tym miłość do nich mnie studzi,

tym bardziej kocham zwierzęta,

ich losem jestem przejęta.

Lecz wielu źle to postrzega.

Ma inność jak wrzód dolega.

 

Zwierzęta tego nie znają,

choć krzty rozumu nie mają.

Pies często kota nie gania,

nie warczy podczas śniadania,

a gołąb kotu do ucha

odważnie coś mu tam grucha!

 

Nie wiedzie inność do zwady,

więc bierzmy od nich przykłady.

Jak my są cząstką Natury

(nierzadko uczą kultury!);

na przykład kochają szczerze.

Im bardziej niż ludziom wierzę.

 

Kto zwierząt nie akceptuje,

ten do mnie też nie pasuje!

 

Luty  2013

„Ocalić od zapomnienia”

 

Czas jest dobrem i złem dla człowieka.

Wolniej lub szybciej – zawsze ucieka

i lekceważy znak zatrzymania.

Życie przymusza do przemijania.

Dobrą wymówkę da na obronę:

„Bilet podróżny mam w jedną stronę!”.

Wszystko zabiera i nic nie zwraca!

Cenna dlatego człowieka praca,

który utrwala myśli, zdarzenia

w słowach, obrazach, rzeźbach z kamienia,

nawet z tworzywa bardzo kruchego.

Dzieło więzieniem czegoś przeszłego,

czegoś, co nigdy się nie powtórzy

mimo pragnienia i w mózgu burzy!

 

Jeśli potrafisz, gdy ważna chwila,

chwytaj ją szybko niczym motyla.

W dzieło zamykaj swe przemyślenia.

Tak je ocalisz od zapomnienia.

 

Styczeń  2013

Siła  zwyczaju

 

Od lat przyjęty zwyczaj się nie zmienia;

z nowym rokiem ślemy sobie życzenia:

zawsze „zdrowia i wszystkiego dobrego”.

Mam zastrzeżenia do tego drugiego,

a nawet w pewnym stopniu mnie przestrasza,

mając w pamięci historię Midasa.

Głodem przymierał, ponieważ z życzenia

nie wyłączył wody i pożywienia!

Samo dobro (jak złoto) także szkodzi!

Lepiej niech w parze z  trudnościami chodzi.

Wówczas człowiek hartuje się życiowo;

łamie bariery, rodzi się na nowo.

 

Proszę, nie życzmy „wszystkiego dobrego”,

lecz dobra ważnego i konkretnego.

 

Wiem, że nie zmienię  zwyczaju naszego,

zatem Wam życzę: ”WSZYSTKIEGO  DOBREGO”!

 

Styczeń  2013

 

W  sprawie karpia

 

Bardzo współczuję tej biednej rybie,

gdyż w grudniu człowiek na karpia dybie.

Karp na wigilię w polskim zwyczaju!

Trudno to zmienić. Ale do Raju

z całą pewnością trafić nie musi

ten, co przed śmiercią męczy go, dusi

w torbie z plastiku, a potem zmusza

do życia w wodzie, gdyż go poddusza,

bo chlorem mocno jest wzbogacona.

Nasz karp bieleje. Powoli kona.

Człowiek w pośpiechu śmierć mu zadaje.

Dopiero wtedy męka ustaje.

 

Czy tak być musi? Panowie, panie,

skróćmy karpiowi na  śmierć czekanie!

 

Grudzień  2012

Z  historii  świerków

Piękny – wysoki, szczupły, zielony,

w wiotkie gałązki brzózki wtulony!

Ona igiełki czule głaskała,

mimo zadraśnięć świerczka kochała.

Byli wspaniałą ozdobą lasu!

Ale, niestety! Tylko do czasu.

 

Zjawił się człowiek. Zabrał mu życie.

Ona została. Płakała skrycie.

 

Świerczkowi imię, nową płeć dano:

stał się choinką ślicznie ubraną

w błyszczące bombki, barwne światełka.

W blasku  błyszczała każda igiełka.

Nastrajał starszych, radował dzieci,

a po miesiącu trafił do śmieci.

Smutny był koniec świerczka młodego!

 

Może polubić brata sztucznego?

A żywy świerczek da cząstkę  chętnie

swego zapachu. Też będzie pięknie.

 

Czy też los świerka pospolitego

nie jest historią życia naszego?

 

Grudzień  2012

Niespodziani  z  nierównościami

 

Równości nie ma na naszym świecie!

Jeden ma złoto, a drugi śmiecie;

jednych los hojnie wszystkim obdarza,

drugim wyznacza etat nędzarza.

Chociażby diabłu zaprzedał skórę,

będzie mieć w życiu zawsze pod górę!

 

Jest od pokoleń zwyczaj przejęty,

że  szykujemy w grudniu prezenty

dla swych przyjaciół, krewnych, dla dzieci...

Także ubogim gwiazdka zaświeci

w postaci daru z serca danego

od adresata im nieznanego.

Na krótko radość w ich sercach gości

zmieszana z nutką szczerej wdzięczności.

Ale darczyńca na nią nie czeka!

Dumny, że odkrył w sobie człowieka!

 

Grudzień  2012

Pożegnanie z lasem

Już prawie połowa listopada!

Z koszem do lasu iść nie wypada.

Starczy byle kostur do podpórki

(pomoże pokonać leśne górki).

Z lasem-druhem pożegnać  się trzeba,

nim  bielutkie pierze spadnie z nieba.

Tęsknota za lasem serce gniecie,

choć jesienią inaczej niż w lecie:

jaśniej, przejrzyściej i uroczyściej.

Dęby, olchy uwolniły liście,

szczelnie nimi okryły korzenie,

by nie dopadło ich przeziębienie.

Także kolory dały gorące,

jakby bez przerwy grzało ich słońce.

Tylko sosny pysznią się zielenią!

To stare panny! Stroju nie zmienią!

Przeciw świerkom nastroszyły igły,

gdyż tego lata zbyt w górę śmigły!

Nabożna cisza w calutkim lesie,

jedynie „puk” dzięcioła się niesie

nawet w mroczniejsze lasu gęstwiny,

gdzie się panoszą niskie krzewiny.

Grzyba żadnego! Wtem mała kania

ze skraju duktu w pas mi się kłania!

Oddałam ukłon z ucałowaniem.

Ostatni akt zwany pożegnaniem!

 

12 listopada  2012

Moja  dewiza

 

Nie żałuję niczego, co już w przeszłym czasie.

Dziś coś zmienić, naprawić z pewnością nie da się.

To, co już się zdarzyło, zdarzyć się musiało;

może czegoś za dużo, a czegoś za mało,

ale swego życia wstydzić się nie muszę.

Jak dawniej, tak dziś, o splendor kopii nie kruszę.

Skromność, życzliwość z dozą sporej wrażliwości

były i będą dewizą mojej przyszłości.

Wiele przeżyłam i mam wiele do przeżycia,

ponieważ nie śpieszno mi z przejściem do „niebycia”!

 

Listopad  2012

O  kapuścianych  głowach  ze  „Złotej Ziemi”

 

W Makowicach ludzi tłum!

Trwa impreza – wieki szum.

Święto  kapuścianych głów –

najprawdziwszych, a nie z mów

o tych głowach, co nie tak,

gdy im piątej klepki brak.

 

Bardzo proszę! Brak mi słów!

Cuda z kapuścianych głów:

z  mięsną  wkładką, a tu farsz:

krokiet, pieróg  (smaczny barszcz),

sterta – cud rogalików,

z kminkiem – czar pasztecików!

Stół przyciąga ludzi wzrok,

spowalniając każdy krok!

A wyborny był ich smak!

 

Wnet podano inny znak:

już kiszenia nadszedł kres.

Nie obeszło się bez łez –

wydeptano zbędny sok,

by liść kwaśnieć mógł przez rok.

Więc w potrawach będzie znów

z kapuścianych ściętych głów!

Ps.

Impreza udana, konkursowa, otwarta.

Dowiodła: główka kapusty też złota jest warta!

13 października 2012 roku                                            

O naszej  Złotej  Ziemi

 

Nie dla poklasku, lecz z tej przyczyny,

że jest spichlerzem chleba, zwierzyny:

Grodków, Kamiennik, Pakosławice,

w sąsiedzkim kręgu też Skoroszyce –

 mała ojczyzna - złotą nazwana,

w region opolski wkomponowana.

Paletą złocistych  barw się mieni

od przedwiośnia do późnej jesieni.

Łany rzepaków wiosną kwitnące

jakby się w złocie kąpało słońce,

lato w pszeniczne złoto się stroi,

jesień w gamę barw złota się zbroi!.

Odcienie złota zachwyt wzbudzają,

gdy zdobią drzewa i gdy spadają

na szare pola, ścieżki, ulice,

Złotej  Ziemi zmieniają oblicze.

Zanurzasz stopy w złotym dywanie,

 a w sercu podziw i przywiązanie.

Złotem są także ślady przeszłości!

Duma rozpiera z teraźniejszości:

na wiosnę siejesz, a zbierasz w lecie!

Wiesz, że to twoje miejsce na świecie.

Jesteś włodarzem tej Złotej Ziemi,

miłości do niej nic nie odmieni!

 

Wrzesień 2012                                                                      

Niepoetyckie  nastroje

 

Niemodne dziś wiersze rymowane,

słownictwo starannie dobierane,

bezbłędnie rozłożone akcenty.

Starszemu poecie brak zachęty.

 

Dziś w cenie strofy nieregularne,

luźność skojarzeń, tematy marne...

Gdy czytelnik nie wie, o co chodzi,

awersja do poezji się rodzi.

Zwyczajny człowiek to niemyśliwy,

w tropieniu puenty jest niecierpliwy.

Samo słowo „wiersz” już go odstrasza:

„nie znam się na poezji” – przeprasza-

odsuwa poetyckie klejnoty –

nie chcąc zasłużyć na miano idioty.

Nawet okiem wiersza nie połechce,

gdyż do myślenia zmuszać się nie chce.

 

A u poetów trwoga się budzi,

co taka poezja czyni z ludzi?

 

Wrzesień  2012

O   naszych  sąsiadach

 

W życiu się nieraz zdarza sąsiedztwo fatalne;

obok nie anioł mieszka, lecz monstrum realne!

Anioł na swoją,  twoją posesję „da” oko.

Ufasz mu, wierzysz w niego, możesz spać głęboko.

 

Lecz kiedy masz za płotem potwora-sąsiada,

biada ci, biada twoim zwierzętom, oj, biada!

Wszystko mu szkodzi, złości; nawet trawka mała,

która na jego teren przedostać się śmiała!

On nie kłóci się z tobą, lecz działa z ukrycia:

wzywa Straż bez powodu lub pozbawia życia

dzikie, malutkie kotki z twojego ogrodu

trucizną poczęstuje! On ma serce z lodu!

 

Oby kiedyś nie cierpiał jak małe kocięta.

Za każdy czyn się płaci i niech zapamięta,

że zło lubi powracać. Niech też się nie łudzi,

że  gdy będzie w potrzebie, serca ludzkie wzbudzi!

 

Zastanawia pytanie: Co się z ludźmi  dzieje?

Czy czasy tak okrutne, że człowiek dziczeje?!

 

Wrzesień  2012

Lipiec  2012

 

Tego lata lipiec nie był łaskawy;

wypijał z drzew soki, wypalał trawy,

żarem piekielnym oblewał wprost ziemię,

zadręczał zwierzęta i ludzkie plemię!

Jeszcze jakby tego było za mało,

trąbom polecił niszczyć, co się dało!

Dachy fruwały jak olbrzymie ptaki,

w powietrzu wirował przedmiot wszelaki,

potężne drzewa  połamał jak słomy.

Legły pokotem, oddając pokłony

ziemi, która karmiła je przez lata.

Spustoszenie! Czy to już koniec świata?

- pytał człowieka człowiek przerażony.

Szczęściarz! Przeżył żywioł nieposkromiony.

Choć cały dorobek życia legł w pyle,

żywioł darował mu  życie! Aż tyle!

On wolę niszczenia ma nieugiętą

a siłę potężną, wprost niepojętą!

Wyższość żywiołu człowiek uznać musi,

stawić mu czoło? Nawet go nie kusi!

Tylko kikuty drzew bezgłośnie łkały,

ostrymi szczapami mu wygrażały.

 

Lipiec  2012

Wartość  dnia

 

Na drugą półkulę odszedł nocy cień.

Zaraz po nim wolno wkroczył chmurny dzień.

Jedną po drugiej gasił miliardy gwiazd,

a potem pobudził śpiochów z ptasich gniazd.

Nakazał im zaraz do pracy się brać:

„Śpiewać! Pokazać światu, na co was stać”!

Posłuszne pióraki – solidności wzór-

śpiewały  przepięknie jak niejeden chór!

Zaspane słońce przez szparę szarych chmur

ziewnęło, spojrzało na ten ptasi zbór

i nagle z błyskiem swych promiennych ócz

przepędziło mrok do mateczników puszcz.

Odważnie wkroczyło do człowieczych chat:

„Wstawaj, leniu! Czas podziwiać piękny świat,

gdyż każdy dzień życia to bezcenny dar

jesienią czy zimą, nawet w letni skwar!

Przekonaj, że jesteś tego świata wart,

a życia nie budujesz jak domku z kart”!

 

Lipiec  2012

Mąciwoda

 

Mieszkanie w bloku ma swoje zalety;

uprzejmi sąsiedzi, miłe kobiety.

Gdy sprawa trudna, darmowa porada,

na małą czarną wpaść także wypada.

Ale, jak zwykle, jest i mąciwoda,

co szuka dziury, bo drażni go zgoda.

Podsłuchuje, węszy – robi, co może.

Cudaczek! Niedouczone niebożę!

Biedactwo cierpi na syndrom ważności.

Choć palcem nie ruszy dla społeczności,

twierdzi, że dobro innych ma na względzie,

lecz w sprawach własnych często jest w urzędzie

i  różne pisma, memoriały płodzi,

 sobie nie pomaga, a innym szkodzi.

Świat ogląda zza okiennej firanki,

lecz czujny, zawsze gotów stawać w szranki.

 

Skoro fanów i wrogów ma przyroda,

to wśród nas też być musi mąciwoda!

 

Lipiec  2012

Wspomnienie  z  przedwiośnia

 

Wśród jeszcze suchych strąków ogrodowych konwalii

pyszni się swym pięknem ukwiecony krzew magnolii.

Bardzo wolno rozchyla z kielicha  barwne płaty,

z okazałych kwiatów układa bukiet bogaty.

Każdego przechodnia ściąga zachwycone oczy

ten zielonej przyrody odmieniec  przeuroczy.

 

Kiedy pospólstwo krzewów drzemie trochę zaspane,

on nagie gałązki ma już kwieciem obsypane!

I tak  bardzo się spieszył na powitanie Wiosny,

że zapomniał nakazać liściom, by także rosły.

Opóźniać rozwój liści, a kwiatom dać pierwszeństwo?!

Toż to w zielonej Naturze niemalże przestępstwo!

 

Lecz czas kwitnienia pięknego krzewu szybko zleci.

Płatki opadną na ziemię i trafią do śmieci,

a  ich miejsce zajmą liście młodziutkie, zielone

i życie krzewu zostanie w roczny cykl włożone.

 

Choć masz miejsce w pierwszym rzędzie i jesteś ozdobą,

motorem życia są ci, którzy siedzą za tobą.

 

Czerwiec   2012